ARTÊŞA JİNÊ, XEMİLANDİNA XEYALÊN MİN İN

Serok APO

Artêşbûna jinê; li hember dîroka arteşa ku pêşketiye,
xwedî taybetmendiyêk hêza rexne û vebijark e. Di dîrok û roja me de
artêş, wekî xebat û mijûlbûna zilam tê pejirandin. Xebatên artêşê, di
bin sîha zilam de tê meşandin. Heger tu leşkertiyê bidî destê zilam, ev
tê wateya afirandina çîna desthilatdar. Nêzîkatiyên jinê yên ji bo vê
qadê, hem di milê rêwişt, hem jî li gor zagonan û hwd. De hatiye
qedexekirin. Pir balkeş e ku, em ji bo vê zogonê bişkînin dixebitin.
Artêşên bi karakterê zilam hatiye avakirin, hakimiyet û dijwariyê di
astêkî jor de dijî. Yê ku xwedî artêşe, ew diperçiqîne. Tu tiştekî wek
peyva artêşa wekhev nîne. Cihên ku newekhevî lê dijî, artêş di wir de
derdikeve holê. Yek artêşa serdest e, yek jî artêşa bindest e. Di
cihekî de artêşa tenê ji zilam heye û ev yek tê wateya ku di wir de jin
tuneye. Bêguman jiyan vê rewşê piştrast dike. Wê demê bi tespîtekî
giştî, divê mirov bibîne ku artêşa jinê ji bo wekheviyê dibe nirxekî
bingehîn. Di vê wateyê de artêşbûna jinê, jixirakirinê zêdetir xwedî
taybetmendiya afirandinê ye. Ji bo ku di çavkaniya afirandina wê de,
wekhevî, aştî û adalet heye, xwedî taybetmendiyêk azadîxwaz e.


Artêşbûna
jinê; jina ku mijokdariya zayend derbas dike, girêdana xwe ya bi zilam
re qut kiriye, şêweya jiyana kevneşopî na, şêweya jiyana azadî bingeh
digire, tinê zimên. Pêwîst e jin ji bin bandora zilam derbikeve. Ev
hilperîna yekemîn e. Divê piştî demekê, hûn pêngavên bi hêrs, mîsoger û
bi serkeftî biavêjin. Heger we ev pêkanî, ji bo ku hûn bi hêz in, tê vê
wateyê ku hûn azad in. Wê demê hûnê wekî mirov bêne bi nav kirin. Wê
demê pêwîstiya nirxwandin û pênasan wê pêk bê. Artêşbûna jinê, amraza
nîqaşê ye. Amraza derxistina pîvanên xweşikbûn û pîvanên nêzikatiyê ye.
Beramber nêzîkatiyên zilam, amraza amadekirina hêza jinê ye. Amraza bi
bernamekirina cîhana we ya azad û kiryarîkirina we ye. Cewherê artêşa
jinê, civakî ye, heta çandî ye. Artêş, di qada ramyarî û leşkerî de di
vê çerçoveyê de rola xwe pêkbînê dikare şewqa xwe belav bike. Artêşa
jinê bi nêzîkatiyên teng û tenê di milê leşkerî de pêwîst e neye dest
girtin. Di artêşa jinê de xalên ku bêne fêmkirin; tevlîbûna wê ya
ramyarî, birdozî, civakî, çandî û rêxistinekî azadiyê ye.


Artêşbûna
we, xemilandina xeyalên min in. Jinên ku em pir hezdikin, di çiya de û
piranî jî wek Zîlan gîhîştin asta şehadetê. Ev keç û jinên azadiyê ne.
Lê bi rastî jî jinên egîd in. Û emê bi jinên azadixwaz re bijîn. Emê bi
tu kesêkî din re nejîn. Em zilamên van jinan in.


Bi
xiroşteya artêşbûna jinê û ji nû de afrandina wê ve, hûn hem dikarin
xwe bextewar bihasibînin û hem jî dikarin bi îdîa bikin. Hûn xwedî
meşêkî dirûst û bi biryar in. Bi kasî ku hûn berbi kûrbûna jiyanê ve
dimeşin ewqasî bi dilêrî berbi tiştên nirxdar ve jî bimeşin. Hûn hêza
jiyanê ya bi îdîa ne.
Ez carek dîtir kirp dikim ku; dema arteşa
azadiyê pêşdikeve, parçeyekî wê yê herî girîng jî ji her milî ve, bi
fermandar û yapiya xwe ve hem di binkegirtin û tevgerê de, heta dawî di
mijarên jiyan û şer de bi însiyatîf tevbigere. Pêwîst e di merhaleya
biryarê de bi kabîliyeta pêkanînê ve bersiv bidin. Tevgera jinê tevgera
aştiyê ye. Tevgera jinê, tevgera şer ji bê watebûnê derxistinê ye.
Tevgera jinê di heman demê de jî li hemberî van tevayî tevgera
bangawaziya şer e. Min tevgera jin, ne tenê ji bo çareseriya
pirsgirikên rêxistinî û jiyanî, di heman demê de ji bo çareseriya
pirsgirikên şer jî afrand.
Gelê ku xwe rêxistin neke, gelekî kole
ye. Zayendê kî ku xwe rêxistin neke û nemeşîne jî kole ye. Bihizirin
ku; meqanîzmaya we ya parastinê heye. Zilamek, beramberî jinê dixwaze
bê mafbûnê bike. Wê demê ew rêxistin bi tevayî dijberê vê nêzikatiyê
helwest diyar dike. Gelo wê demê zilam dikarê çi bike? Çunkî her roj bi
hazaran nêzikatiyên şaş dijberê jinê têne raberkirin. Yek û yek xwe
biavêjin zîhniyeta zilaman, hûn nikarin çareseriyê bibînin. bi
sipandina artêş û rêxistina xwe ve hûn dikarin helwest û çareseriya
serekî ya rast bibînin.


Têgihên fermandarên jin nînbe, ev
dide xûyakirin ku şerê azadî û wekheviyê di bingehê desthilatdariya
zilam ve tê meşandin. Û dide nîşandan ku jin negîhîştiye azadiyê.
Zayendê ku xwe bi rêve nebe, zayendekî kole ye. Çinayetiya ku xwe bi
rêve nebe, ew çînayetiyekî kole ye. Netewên ku xwe bi rêve nebin, ew
netew bi xwe jî kole ye. Yanê ewqas jin wê tekoşîn bide, lê yên ku
rêvebirtî dikin wê cûda bin! Ev pir balkeş û berbiçav e ku di vir de
bêhevsengî heye. Dide xûyakirin ku di wekhevî û azadiyê de lewazî heye.



Me ji bo vê yekê destnîşan kir ku divê jin bi artêşbûna xwe
ve xwe bi rê ve bibe hem jî bi zilam re bi rengê yekîneyên wek hev û
azad de xwe bi rêxistin bike. Ji bo fermandarên jin jî derbikevin rêye
heri yekem ev e. Ji ber vê sedemê nirx dayîna artêşbûnê ji bo hêza we
ya bingehîn derkevê holê amrazêk e. Hûnê hêza xwe ya bingehîn fêm bikin.


Derketina
keçêkî ciwan ji bo serê çiya, nîşandana xwestek û ramana azadiyê ye. Li
wê derê dijwariya azadî û serxwebûnê vegotin dike. Em tu kesî dibin
navê azadiyê de ji bo ajoyên xwe yên desthilatdariyê re çareseriyê
bibinin, dernaxînin serê çiya. Li ser navê azadiyê hebûna keçêkî ciwan
li serê çiya, li hember mirovê ku beranberê, tabû, pêşdarazî, girtîbûn
û ajoyan xwe binketiye, îdîaya şerêkî mezin û derketinekî bingehîne.